Η αναγκαιότητα ενός τρίτου Αριστερού Μετωπικού πόλου
http://aristeroblog.gr/node/1275
Γιώργος Ρούσης
Οι τελευταίες εξελίξεις στην Αριστερά επιβεβαιώνουν και καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη συγκρότησης ενός αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού μετωπικού της πόλου.
Το ΚΚΕ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του για το 19ο Συνέδριο του πετυχαίνει εκείνο που δεν θα φαντάζονταν ούτε στα καλύτερα τους όνειρα οι χειρότεροι εχθροί του. Οδεύει στην αυτοκτονία δια της μεθόδου της ασφυξίας, μιας που με αυτές του τις Θέσεις, αλλά και τις επεξηγηματικές συμπληρώσεις τους από την Αλέκα Παπαρήγα σφραγίζει πια ερμητικά κάθε χαραμάδα που θα του επέτρεπε έστω και κατ’ ελάχιστο να αναπνέει τον αέρα του έξω από αυτό κόσμου.
Απόδειξη; Η παντελής έλλειψη κάθε προβληματισμού, για το γεγονός ότι όχι μόνον οι σύμμαχες της κοινωνικές δυνάμεις, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ίδιας της εργατικής τάξης, κάθε άλλο παρά εκφράζεται από το ΚΚΕ.
Η αντιμετώπιση της κοινωνικής συμμαχίας ως συμμετοχής στα υπό το ΚΚΕ μετωπικά σχήματα τύπου ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ κλπ .
Ο αποκλεισμός κάθε πολιτικής συνεργασίας με άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.
Ο ρητός, γενικός αποκλεισμός σε παγκόσμια πρώτη –στην ιστορία όλου του κομμουνιστικού κινήματος -, κάθε εκλογικής συμπόρευσης (θέση 67).
Η εκ μέρους της ΓΓ καινοτόμος δήλωση (κατά την επίσημη παρουσίαση των θέσεων )ότι για την όποια συνεργασία απαιτείται από τους συνεργαζόμενους η εκ μέρους τους αποδοχή των αναλύσεων του ΚΚΕ περί «υπαρκτού».
Ο αποκλεισμός από τη λαϊκή συμμαχία οποιουδήποτε πέρασε ποτέ από το ΚΚΕ και στη συνέχεια διαγράφτηκε ή αποχώρησε !!!!!
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πρόσφατες τοποθετήσεις των ίδιων των ηγετικών στελεχών του, φαίνεται ότι όσο εκτιμά ότι πλησιάζει προς την κυβερνητική εξουσία, τόσο περισσότερο συμβιβάζεται με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων.
Αυτά πέρα του ότι αναφανδόν δηλώνουν ότι είναι οι πλέον φερέγγυοι υποστηριχτές του Ευρώ της ΕΕ, και οι πλέον καλύτεροι εγγυητές των ιδιωτών επενδυτών, πέρα του ότι η βασική διαφοροποίηση τους από τους κυβερνώντες, κατά τις δικές τους δηλώσεις, είναι ότι θα είναι πιο σκληροί διαπραγματευτές απέναντι στους δυνάστες μας, συνεχίζουν να αφήνουν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο συνεργασίας του με σημερινές κυβερνητικές δυνάμεις, ή ακόμη και με καθαρά νεοφιλελεύθερες, εθνικιστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ταυτόχρονα και συνεπαγόμενα, η κυρίαρχη τάση του φαίνεται όλο και περισσότερο να συμπορεύεται με το ΚΚΕ -διευκολυνόμενη και από τη δική του στάση- ως προς τον αλληλοαποκλεισμό τους από κάθε συνεργασία, αλλά και να αποκλείει τη συνεργασία με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες προβάλλει επιτακτική η ανάγκη διαμόρφωσης ενός αριστερού, ριζοσπαστικού, αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, μετωπικού πόλου που θα υπερβαίνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ή άλλα σχήματα ή συνιστώσες .
Το Μέτωπο αυτό πρέπει να έχει ένα τέτοια περιεχόμενο, διότι αυτό ανταποκρίνεται στη σύγχρονη λεπτή σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, και ταυτόχρονα οδηγεί στην ανύψωση του επιπέδου συνειδητότητας των λαϊκών δυνάμεων.
Πιο αναλυτικά ένα τέτοιο αντικαπιταλιστικό- αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο απορρέει από το ότι:
-Υπεύθυνος για την κρίση είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, και συνεπώς αυτός είναι που πρέπει να καταπολεμηθεί.
- Όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες τείνουν να συνειδητοποιήσουν την παραπάνω αλήθεια.
-Η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική διέξοδος –προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης- μπορεί να δείξει πιο άμεσα στην πράξη, ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, που να βελτιώνει αντί να επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων.
Με ποιο φιλοσοφικούς όρους, αυτό σημαίνει ότι η άρνηση της άρνησης (του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού) μπορεί να γίνει πιο εύκολα άμεσα αποδεκτή από την κοινή συνείδηση απ’ ό,τι η θέση (του σοσιαλισμού), διότι ο μεν καπιταλισμός αποτελεί το Είναι των ανθρώπων, ο δε σοσιαλισμός το δέον Είναι τους, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει για την ώρα πουθενά.
-Αν δεν υπάρξει ένας τέτοιος ουσιαστικά αντισυστημικός αριστερός πόλος, το κενό αυτό θα έλθουν να το καλύψουν φασιστικές δυνάμεις.
